Nadat een tand verloren is gegaan, treedt een natuurlijk proces op, namelijk resorptie. Hierbij gaat een aanzienlijk deel van het onderliggende kaakbot op die locatie verloren. Men kan ervoor kiezen om de verloren tand te vervangen door een implantaat. Voldoende bot rondom een implantaat in de hoogte én in de breedte is essentieel voor een stabiele en gezonde functie van het implantaat. Indien de minimale hoeveelheid bot niet aanwezig is door resorptie, zal men eerst bot moeten toevoegen. Binnen de tandheelkunde bestaan verschillende technieken om bot ‘bij te maken’ en in deze masterproef onderzoekt men een van de recentere technieken, namelijk de ‘Sausage Technique’. Bij deze techniek worden korrels van kunstbot gemengd met lichaamseigen botschilfers, afkomstig uit het kaakbeen. Het mengsel wordt vervolgens met een membraan tegen het aanwezige bot aangebracht als een worstje. Hier heeft de techniek zijn naam dan ook aan te danken. Het membraan wordt vastgemaakt met pinnetjes in het bot, wat ervoor zorgt dat het geheel goed op zijn plaats blijft. In deze masterproef werd hoofdzakelijk gekeken naar de toename van het bot in de breedte na toepassing van deze techniek. Hiervoor werden 3D foto’s genomen van het bot kort voor de ingreep en 9 maanden nadien. De botbreedte werd vervolgens vergeleken tussen beide beelden. Uit de analyse van 25 patiënten behandeld met de ‘Sausage Technique’ blijkt dat de methode over het algemeen succesvol was: voldoende bot werd aangemaakt om een implantaat stabiel in te verankeren. Bij één patiënt diende de ingreep herhaald te worden omwille van onvoldoende bottoename voor het plaatsen van een implantaat. Ongeveer de helft van de behandelde patiënten vertoonde na botverbreding een tekort aan tandvlees of ‘een dipje’ in het tandvlees, wat kan leiden tot een minder fraai en minder gezond resultaat. In dergelijke gevallen kan een aanvullende ingreep overwogen worden om de hoeveelheid tandvlees te doen toenemen.