Populariserende samenvatting Implantaten worden de dag van vandaag steeds vaker gebruikt als tandvervanging na het verwijderen van een tand. Er is heel wat data gepubliceerd omtrent de verschillende tijdstippen/protocollen waarop een dentaal implantaat geplaatst kan worden, nl meteen na het verwijderen van de tand (immediaat - type 1), tussen 4 weken (early - type 2) en 16 weken (early - type 3) na tandextractie of na 16 weken (type 4). De tijdstippen van implantering en hun bijhorend protocol hebben te maken met de al dan niet volledige genezing van zachte (tandvlees) en harde (kaakbot) weefsels. Echter binnen deze poel aan data ontbreken getallen die aangeven hoe vaak een protocol gebruikt kan worden, alsook data omtrent de reden waarom een bepaald protocol niet aangewezen is. Om die reden werd een retrospectieve data-analyse uitgevoerd zodat hieromtrent uitspraken gemaakt kunnen worden op basis van 100 patiënten. Strikte criteria in hoeveel procent één van de vier protocollen gehanteerd kan worden werden vooropgesteld. Daarnaast worden de meest voorkomende redenen van tandverlies opgelijst en cijfers omtrent het voorkomen van bepaalde anatomische of fysiologische variaties zoals de gemiddelde lengte van de wortel,... worden gerapporteerd. Maatschappelijke impact Het plaatsen van een dentaal implantaat vraagt enige technische vaardigheid. Zo is aangetoond in eerdere studies dat tandvervanging door middel van een implantaat op moment van het verwijderen van de tand heel wat chirurgische skills vraagt omwille van de moeilijkheidsgraad om dit technisch correct uit te voeren. Door middel van ons onderzoek tonen wij aan dat het uitstellen van implanteren, tot wanneer zowel het tandvlees als het kaaksbot volledig genezen is, steeds een valabel alternatief is waardoor het vervangen van de tand technisch eenvoudiger wordt. Beginnende implantologen moeten aldus focussen op tandvervanging na genezing (type 4) om tot ee voorspelbaar en goed resultaat te komen.