Achillespeestendinopathie of -ontsteking is een veelvoorkomend probleem dat voornamelijk de actieve hardlooppopulatie treft. Deze blessure kan onderverdeeld worden in twee types: de ‘midportionele’ en ‘insertionele’ achillespees tendinopathie (IAT). Bijna 30% van de patiënten heeft de insertionele vorm, waarbij de ontsteking optreedt ter hoogte van de aanhechting aan het hielbeen. Deze blessure kenmerkt zich door hielpijn, zwelling, ochtendstijfheid en verminderde functie. De symptomen kunnen uiteindelijk activiteit belemmeren tot de pijn zelfs in rust optreedt. Uit eerder onderzoek is gebleken dat insertionele achillespeesklachten slechts weinig verbetering kennen via een traditionele peesbehandeling. In studies werd later aangetoond dat compressie van de pees tegen het hielbeen een belangrijke component is in de ontwikkeling en instandhouding van een IAT. Het reduceren van deze compressie kan bijgevolg een effectieve aanpak zijn. Compressie ter hoogte van de pees ontstaat wanneer men met de voorvoet op een traptrede staat en de hiel laat zakken tot onder de horizontale. Deze klinische studie omvatte uitsluitend patiënten met een IAT. Zij werden verdeeld in twee groepen: de controlegroep (HTCR; high tendon compression rehabilitation) en de experimentele groep (LTCR; low tendon compression rehabilitation). Beide groepen ontvingen een 12 weken durend progressief oefenprogramma. De controlegroep ontving de conventionele behandeling met oefentherapie, stretching en diepe dwarse fricties op de pees. De experimentele groep kreeg daarentegen enkele aanpassingen; oefeningen met steeds een minimale compressie op de achillespees, massage van de kuit en zooltjes om de hielen op te hogen in het dagelijks leven. De resultaten laten zien dat de patiënten die de compressie-reducerende behandeling ontvingen significant minder pijn rapporteren en een beter herstel ervaren in vergelijking met de conventionele benadering. Significant meer individuen waren in staat om hun gewenste sport al dan niet weer op het oude niveau te beoefenen samengaand met een grotere tevredenheid over de gehele therapie. Bovendien toonde beeldvorming aan dat structurele veranderingen in de pees gunstiger waren in de experimentele groep. Dit betekent dat niet alleen de symptomen werden verlicht, maar dat ook de pees zelf gezonder werd. Uit ons onderzoek kunnen we dus vaststellen dat deze vernieuwde therapie efficiënter is in de behandeling van een IAT en dus als nieuwe standaardtherapie kan gebruikt worden.