Onder een dissectie verstaat men een scheur in de binnenste laag van de bloedvatwand, waardoor het bloed zich tussen de verschillende lagen kan verspreiden. Dit resulteert in een ‘echt’ en een ‘vals’ lumen. Het ‘vals’ lumen kan het ‘echt’ lumen gaan toeduwen. Een andere uiting van de dissectie is het vormen van een uitstulping op het bloedvat. Dan spreekt men van een ‘dissecerend aneurysma’. Wanneer het dissecerend aneurysma zich in de hersenen bevindt, noemt men dat een dissecerend cerebraal aneurysma [DCA]. Als een aneurysma scheurt, kan het een hersenbloeding veroorzaken namelijk een subarchanoïdale bloeding [SAB]. In deze studie werd onderzoek gedaan naar patiënten met een DCA op de bloedvaten die zich achteraan in de hersenen bevinden, meer bepaald op het segment V4 van de arterie vertebralis of op de arterie cerebelli posterior inferior [PICA]. Bovendien werden enkel patiënten met een SAB ten gevolge van een geruptureerd DCA geïncludeerd. Patiënten met een SAB presenteren zich meestal met symptomen zoals hoofdpijn, nekstijfheid en/of een gedaald bewustzijn. Om de diagnose van een DCA te stellen werd gebruik gemaakt van een digitale substractie angiografie [DSA]. Eens de diagnose van een SAB op basis van een DCA werd gesteld ging men zo snel mogelijk over tot de behandeling. Bij de meeste patiënten opteerde men voor een endovasculaire behandeling. Een parent vessel occlusion [PVO] was veruit de meeste gebruikte techniek in het UZ Gent. Hierbij wordt het betrokken bloedvat, via een bloedvat in de lies of de pols, afgesloten door plaatsing van coils om zo de bloedtoevoer naar het aneurysma te verhinderen. Er werd onderzoek gedaan naar de occlusieratio en de functionele uitkomst van een PVO bij 13 patiënten. De occlusieratio van de aneurysmata tijdens de follow-up werd nagegaan aan de hand van een controle angiografie, uitgevoerd 6 maanden na de procedure. Indien er geen contrastinloop zichtbaar was, werd dat genoteerd als een volledige occlusie. In totaal kon men bij negen patiënten een controle uitvoeren. Ze vertoonden allemaal een volledige occlusie van het aneurysma. Het tweede aspect van deze studie was het nagaan van de functionele uitkomst van de patiënt na een PVO. De functionele uitkomst werd bepaald aan de hand van de modified Ranking Scale [mRS]. Elke patiënt kreeg een score van 0 tot 6, afhankelijk van hun functionele status 6 maanden na de procedure. In totaal kon bij 10 van de 13 patiënten de mRS bepaald worden. Vijf patiënten hadden een ongunstige functionele uitkomst [mRS≥3], waaronder twee doden. Als men keek naar de post-operatieve complicaties dan zeg men dat er meer complicaties optraden in de groep met een open PICA ten opzichte van de patiënten met een gesloten PICA. De hogere complicatieratio in de groep met een open PICA resulteerde echter niet in een slechtere functionele uitkomst. PVO wordt in het UZ Gent beschouwd als de standaardbehandeling voor een DCA. Het is dus in het belang van de patiënten dat deze behandeling en de resultaten ervan geëvalueerd worden. De resultaten van deze studie tonen aan dat ondanks de ernst van een SAB een groot deel van de patiënten een goede functionele uitkomst [mRS≤2] kent na de behandeling met PVO. Met een volledige angiografische occlusie van het aneurysma bij alle patiënten, die een controle kregen na 6 maanden, kan men spreken van een uitstekend technisch succes. Deze evaluatie toont aan dat een PVO zeker een verantwoorde en geschikte behandeling is van een DCA. Het evalueren van deze behandeling kan bijdragen aan het verbeteren van de behandeling en de zorg voor patiënten met een DCA. Wat op zijn beurt kan leiden tot een betere levenskwaliteit en overlevingskans. Bovendien geeft het artsen een inzicht in de uitkomst van een PVO. Het kan hen helpen om een geïnformeerde beslissing te nemen bij het afwegen van het risico en potentiële voordelen van een PVO bij individuele patiënten. Dit kan leiden tot meer gepersonaliseerde behandelingsplannen.